De zaak S. V. tegen het Koninkrijk der Nederlanden. Adviezen van het VN-Comité voor de uitbanning van discriminatie van vrouwen van 17 februari 2025. Bericht Nr. 162/2020.
In 2020 werd de auteur bijgestaan bij het opstellen van een klacht. Vervolgens werd de klacht meegedeeld aan het Koninkrijk der Nederlanden.
De auteur beweerde dat de staat die partij is haar rechten uit hoofde van artikel 16 van het Verdrag tot uitbanning van alle vormen van discriminatie van vrouwen had geschonden door haar een zware financiële last op te leggen als voorwaarde voor het teruggeven van haar geboortenaam. De Commissie heeft een schending van het Verdrag vastgesteld.
Juridische standpunten van het VN-Comité voor de uitbanning van discriminatie van vrouwen: discriminatie van vrouwen betekent "elk onderscheid, uitsluiting of beperking op basis van geslacht dat tot doel heeft de erkenning, het genot of de uitoefening door vrouwen, ongeacht hun burgerlijke staat, te verzwakken of teniet te doen op basis van gelijke rechten van mannen en vrouwen, mensenrechten en fundamentele vrijheden op politiek, economisch, sociaal, cultureel, burgerlijk of enig ander gebied." Deze definitie omvat indirecte discriminatie, die optreedt wanneer schijnbaar neutrale juridische normen of regels die niet bedoeld zijn om te discrimineren, leiden tot gevolgen die onevenredig veel invloed hebben op het genot van vrouwenrechten. Het Comité merkt op dat indirecte discriminatie van vrouwen plaatsvindt wanneer wetten, beleidsmaatregelen, programma ' s of praktijken voor mannen en vrouwen neutraal lijken, maar in de praktijk discriminerende gevolgen hebben voor vrouwen, aangezien de vaststelling van een schijnbaar neutrale maatregel niet eerder vastgestelde factoren wegneemt. ongelijkheid. Het Comité wijst er ook op dat indirecte discriminatie de bestaande ongelijkheden kan verergeren doordat structurele en historische discriminatiepatronen en de ongelijkheid van rechten en kansen tussen vrouwen en mannen niet worden erkend (paragraaf 9.4 van het advies).
De auteur heeft aangetoond door middel van statistische gegevens die niet zijn betwist door de staat die partij is dat tussen 2014 en 2018 100 procent van de aanvragers die een familienaamswijziging na een echtscheiding aanvragen, vrouwen waren, wat de genderdifferentieerde impact van de huidige wetgeving aangeeft.
Het comité stelt vast dat de verwezenlijking van de rechten van de vrouw moet worden bereikt door de feitelijke of fundamentele gelijkheid met alle passende middelen te bevorderen. Er wordt ook op gewezen dat een verschillende behandeling in het recht en in de praktijk gerechtvaardigd is in situaties die anderszins vergelijkbaar zijn om indirecte discriminatie te voorkomen (paragraaf 9.6 van de adviezen).
Beoordeling van de feitelijke omstandigheden van de zaak door het VN-Comité voor de uitbanning van discriminatie van vrouwen: er wordt opgemerkt dat er al een uitzondering bestaat op de verplichting om een vergoeding te betalen voor het aanvragen van een naamswijziging voor een specifieke categorie personen, namelijk degenen die het slachtoffer zijn geweest van bepaalde misdrijven. Het Comité heeft de aandacht gevestigd op het feit dat de staat die partij is niet heeft uitgelegd waarom, om indirecte discriminatie van vrouwen uit te bannen, geen uitzondering kan worden gemaakt voor vrouwen die na een echtscheiding een naamswijziging aanvragen (de teruggave van de bij de geboorte gegeven naam) (paragraaf 9.6 van het advies).
De staat die partij is heeft de auteur een gelijke behandeling met mannen ontzegd en heeft haar indirect gediscrimineerd door de auteur te verplichten een vergoeding te betalen die zeer hoog is voor een persoon in haar sociaaleconomische situatie en die de auteur belet de procedure van teruggave van de geboortenaam na de echtscheiding te voltooien (punt 9.7 van het advies).
Conclusies van het VN-Comité voor de uitbanning van discriminatie van vrouwen: de staat die partij is, heeft niet aangetoond dat de vergoeding die gescheiden vrouwen in rekening worden gebracht voor het veranderen van hun naam noodzakelijk en evenredig was. De Commissie concludeerde ook dat de verplichting om de vergoeding te betalen een de facto discriminerende Last oplegde voor vrouwen die na een echtscheiding hun geboortenaam wilden herwinnen. De staat die partij is, heeft zijn verplichtingen ingevolge artikel 16, eerste lid, letter g, van het Verdrag niet nagekomen.