Decyzja ETPC z 10 stycznia 2017 r. W sprawie Kacper Nowakowski przeciwko Polsce (skarga nr 32407/13).
W 2013 r. Skarżącemu udzielono pomocy w przygotowaniu skargi. Następnie skarga została zakomunikowana Polsce.
W tej sprawie z powodzeniem rozważono skargę dotyczącą niemożności podjęcia rozsądnych kroków w celu ułatwienia kontaktu głuchoniemego ojca z synem. W przypadku nastąpiło naruszenie wymogów Artykułu 8 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.
OKOLICZNOŚCI SPRAWY
Skarżąca, która była głuchoniemą, poślubiła kobietę, która również cierpiała na upośledzenie słuchu. W 2006 roku para miała syna. Para rozwiodła się w 2007 r., A polskie sądy orzekły, że chłopiec powinien mieszkać z matką, a skarżący ma prawo odwiedzać go dwie godziny w tygodniu.
Jednak w 2011 roku, gdy jego syn miał prawie pięć lat, skarżący wniósł apelację do sądów o rozszerzenie praw komunikacyjnych w celu wzmocnienia więzi z dzieckiem. wniosek skarżącej został odrzucony ze względu na to, że nie byłoby w najlepszym interesie jego syna w związku z niepełnosprawnością dziecka oraz jego silną zależność od matki, potrzeby matek wychowujących skontaktować razy, ponieważ może ona korzystać z języka migowego i komunikować się werbalnie, natomiast ojciec jest przeważnie używał języka migowego, a syn mógł komunikować się tylko słownie. W postępowaniu konwencji, Skarżący zarzucał, w szczególności, zgodnie z art 8 Konwencji, że odrzucenie jego odwołania do rozszerzenia kontaktów z synem naruszone jego prawo do poszanowania życia rodzinnego.
KWESTIE PRAWA
Zgodność z wymogami Artykułu 8 Konwencji. Główne pytanie dotyczyło tego, czy władze krajowe podjęły wszelkie stosowne środki, które racjonalnie wymagałyby ułatwienia kontaktów między skarżącym a jego synem.
W swojej ocenie motywów przedstawionych przez sądy pozwanego państwa na niepowodzenie, aby rozwinąć kontakty, Trybunał musiał zwrócić należytą uwagę na dwóch konkretnych aspektów niniejszej sprawie, a mianowicie (i) poważnego konfliktu między rodzicami oraz (ii) odpowiedniego niepełnosprawność wnioskodawcy i jego syna.
W odniesieniu do konfliktu między rodzicami Trybunał uznał, że zadanie sądów krajowych było komplikowane przez napięte stosunki między skarżącym a matką dziecka. Jednakże brak współpracy między rozwiedzionymi rodzicami nie był okolicznością, która mogłaby sama w sobie uwolnić władze od ich pozytywnych zobowiązań wynikających z Artykułu 8 Konwencji. Przeciwnie, powierzyła władzom obowiązek podjęcia środków w celu pogodzenia sprzecznych interesów stron, uwzględniając interesy dominujące. W tym kontekście Trybunał zauważył, że (i) sądy Polska nie zdecydowała się nałożyć na rodziców obowiązek poddania się terapii rodzinnej, mimo zaleceń sformułowanych przez ekspertów specjalnego poradnictwa, (ii) ustawodawstwo krajowe nie zawierają przepisy dotyczące mediacji w sprawach dotyczących prawa rodzinnego, oraz (iii) sądy krajowe nie uwzględniły we właściwy sposób możliwości wykorzystania szeregu istniejących instrumentów, które mogłyby ułatwić rozwój kontaktów.
W odniesieniu do niepełnosprawności ojca i syna skarżący miał bezsporne prawo do porozumiewania się z synem i powinien brać pod uwagę kwestię komunikacji. Decyzja Polski do sądów została zmniejszona, aby przyciągnąć matkę dziecka z organizacją komunikacji (jak mogła komunikować się werbalnie i język migowy), ale nie bierze pod uwagę istniejącą wrogość między rodzicami i roszczenia skarżących, że matka próbuje zapobiec kontakty i zmarginalizować jego rolę. Oczywiście zachowanie tego samego ograniczonego zamówienia może z czasem zagrozić zerwaniem relacji skarżącego z synem. W związku z tym sądy krajowe musiały ustanowić dodatkowe środki bardziej dostosowane do konkretnych okoliczności sprawy, ale nie mogły uzyskać opinii ekspertów, którzy znają problemy osób z uszkodzeniem słuchu.
Obowiązkiem sądów krajowych w sprawach takich jak niniejszy był rozważenie, jakie środki należy podjąć w celu usunięcia istniejących barier i ułatwienia kontaktu między dzieckiem a rodzicem, który nie jest opiekunem. Jednakże sądy państwa pozwanego nie rozważyć środki, które pomogą wnioskodawcę do pokonania bariery wynikające z jego niepełnosprawności, a więc nie podjąć wszelkie możliwe środki, które mogłyby być racjonalnie wymagane w celu ułatwienia kontaktu.
DECYZJA
Naruszono wymogi Artykułu 8 Konwencji (jednogłośnie).
ODSZKODOWANIE
Przy stosowaniu artykułu 41 Konwencji. Trybunał przyznał skarżącemu 16 250 euro z tytułu szkody niepieniężnej.