ETPC stwierdził naruszenie wymogów artykułu 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, a także naruszenie wymogów artykułu 4 protokołu N 4 Konwencji.

Заголовок: ETPC stwierdził naruszenie wymogów artykułu 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, a Сведения: 2021-02-08 04:17:59

Postanowieniem ETPC z dnia 23 lipca 2020 r.w sprawie "M. K. i inni (M. K. and Others) przeciwko Polsce" (skarga N 40503/17 i inne skargi).

W 2017 r. skarżący otrzymali pomoc w przygotowaniu skarg. Następnie skargi zostały połączone i komunikowane Polsce.

W sprawie z powodzeniem rozpatrywano skargi dotyczące odmowy azylu skarżącym i wjazdu do kraju, ich powrotu do Republiki Białoruś, a także odwołano się, że skarżący nie otrzymali skutecznych gwarancji, które chroniłyby ich przed realnym niebezpieczeństwem poddania się nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu, a także torturom. W sprawie doszło do naruszenia wymogów artykułu 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i Podstawowych Wolności oraz naruszenia wymogów artykułu 4 protokołu N 4 do Konwencji.

 

OKOLICZNOŚCI SPRAWY

 

Wnioskodawcy są obywatelami Federacji Rosyjskiej. Są Czeczeni narodowości. W 2017 roku kilkakrotnie przebywały na granicznych punktach kontrolnych na granicy polsko-białoruskiej (Terespol (Terespol) i Czeremcha-Połowce (Czeremcha-Polowce)). Skarżący twierdzili, że za każdym razem chcieli składać wnioski o azyl, ale funkcjonariusze Straży Granicznej odmówili im tej możliwości, a także wjazdu do kraju i powrotu do Republiki Białorusi, chociaż skarżący poinformowali, że w Republice Białorusi nie będą mieli dostępu do należytej procedury azylowej i że mogą grozić im tortury lub inne formy okrutnego lub poniżającego traktowania w przypadku powrotu do Federacji Rosyjskiej (Republiki Czeczeńskiej). Według pisemnych zeznań funkcjonariuszy Straży Granicznej wnioskodawcy nie wyrazili zamiaru składania wniosków o azyl, ale liczne raporty polskich organizacji praw człowieka i organizacji pozarządowych oraz mediów informowały, że funkcjonariusze Straży Granicznej regularnie odmawiają przyjmowania wniosków o azyl. W odniesieniu do wniosków Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał na zastosowanie środka zabezpieczającego zgodnie z zasadą 39 Rozporządzenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Niemniej jednak wnioskodawcy zostali wysłani do Republiki Białorusi. W przyszłości wnioskodawcy kilkakrotnie kontaktowali się z granicznymi punktami kontrolnymi, ale ponownie odmówiono im przejścia. Wnioski niektórych osób ubiegających się o azyl zostały ostatecznie odebrane przez władze RP, a wnioskodawców tych umieszczono w ośrodku przyjmowania i zakwaterowania cudzoziemców.

 

ZAGADNIENIA PRAWA

 

W sprawie przestrzegania artykułu 3 Konwencji. Decydując się na to, czy skarżący wyrazili zamiar ubiegania się o azyl po przybyciu na punkty kontroli granicznej, czy nie, Europejski Trybunał Sprawiedliwości przywiązał większą wagę do wersji wydarzeń w prezentacji skarżących, która została potwierdzona zeznaniami świadków. Raporty organizacji praw człowieka w Polsce wskazywały na istnienie systematycznej praktyki zniekształcania odwołań osób ubiegających się o azyl w oficjalnych dokumentach sporządzanych przez funkcjonariuszy Straży Granicznej pracujących na granicy między Polska A Republika Białorusi. Ponadto nieprawidłowości w procedurze rozmów z obcokrajowcami przybywającymi na granicę polsko-białoruską w omawianym czasie, w tym brak należytej weryfikacji przyczyn, dla których cudzoziemcy chcieli wjechać do Polski, zostały potwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny w Polsce. Również te wady poparta w szeregu dokumentów, przedstawionych w Europejski Sąd, zwłaszcza kopiami wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej, które wnioskodawcy przynosili ze sobą na granicę, licznymi próbami wnioskodawców przekroczyć granicę i reprezentowaniem ich interesów prawnikami z Polski i Republiki Białoruś. W każdym przypadku władze polskie zostały powiadomione o obawach wnioskodawców dotyczących złego traktowania ich w przypadku powrotu, ponieważ wnioski o azyl zostały przesłane do władz polskich drogą elektroniczną zarówno przez przedstawicieli wnioskodawców, jak i przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości, gdy wskazywał na zastosowanie środka zabezpieczającego zgodnie z regułą 39 Rozporządzenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. W związku z tym Europejski Trybunał Sprawiedliwości nie mógł zgodzić się z argumentami władz RP, że skarżący nie przedstawili żadnych dowodów na to, że mogli zostać znęcani.

Skarżący przedstawili skarżące, że nie było gwarancji poważnego rozpatrzenia przez władze Republiki Białorusi ich odwołań, a także że ich powrót do Republiki Czeczeńskiej narusza Artykuł 3 Konwencji. Władze Polski miały dokonać oceny tych zarzutów. Ponadto władze państwa pozwanego były zobowiązane do zapewnienia bezpieczeństwa skarżących, w szczególności poprzez zezwolenie im na pozostanie na terytorium podlegającym jurysdykcji Polski, dopóki skargi skarżących nie zostaną odpowiednio rozpatrzone przez właściwe władze RP. Granice tego obowiązku nie zależały od tego, czy wnioskodawcy posiadali przy sobie dokumenty uprawniające ich do przekraczania granicy państwowej Polski, czy też zostali legalnie dopuszczeni na terytorium Polski z innych przyczyn.

Władze Polski argumentowały, że odmawiając wnioskodawcom wjazdu na swoje terytorium, działały zgodnie z obowiązkami prawnymi Unii Europejskiej. Jednak prawo Unii Europejskiej wyraźnie zawierało zasadę braku wygnania (zakaz wydalenia) gwarantowaną przez Konwencję Narodów Zjednoczonych o statusie uchodźców (Genewa, 28 lipca 1951 r.), a także miało zastosowanie do osób, które musiały przejść kontrolę na granicy państwa członkowskiego przed uzyskaniem dostępu do terytorium tego państwa. W związku z tym podjęte przez władze RP i zaskarżone w niniejszej sprawie środki znajdowały się poza ścisłymi obowiązkami międzynarodowymi Polski.

W rezultacie wnioskodawcy nie otrzymali skutecznych gwarancji, które chroniłyby ich przed realnym niebezpieczeństwem poddania się nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu, a także torturom. Brak procedury, w ramach której wnioski wnioskodawców o przyznanie im ochrony międzynarodowej mogłyby zostać uznane za naruszenie Artykułu 3 Konwencji. Ponadto, biorąc pod uwagę sytuację w sąsiednich państwach, nie zezwalając wnioskodawcom na pozostanie na ich terytorium do czasu zakończenia rozpatrywania ich wniosków, władze polskie celowo naraziły wnioskodawców na poważne niebezpieczeństwo "przymusowego wydalenia" i odwołania zabronionego w artykule 3 Konwencji.

 

UCHWAŁA

 

W sprawie doszło do naruszenia wymogów artykułu 3 Konwencji (przyjętej jednogłośnie).

W sprawie przestrzegania artykułu 4 protokołu N 4 Konwencji. Jeśli zakaz zbiorowego wydalenia cudzoziemców zawarty w artykule 4 protokołu N 4 Konwencji można uznać za mający zastosowanie do działań państwa mających na celu uniemożliwienie migrantom dotarcia do granic tego państwa, to tym bardziej oczywiste jest, że zakaz ten można zastosować w sytuacji, gdy cudzoziemcy sami przybyli na granicę państwa i zostali stamtąd sprowadzeni na terytorium sąsiedniego państwa.

Podczas pobytu skarżących na granicy ich wnioski o zamiary ubiegania się o ochronę międzynarodową zostały zignorowane i chociaż wydano odrębne orzeczenie przeciwko każdemu skarżącemu, odpowiednie dokumenty odmowy nie wskazywały odpowiednio powodów, dla których wnioskodawcy twierdzili, że obawiają się nękania. Niektórym wnioskodawcom nie wolno było konsultować się z prawnikami i odmawiano im dostępu do prawników, nawet gdy ci ostatni byli w punkcie kontroli granicznej i domagali się, aby mogli spotkać się ze swoimi klientami (wnioskodawcami).

Wnioskodawcy próbowali skorzystać z procedury składania wniosków o przyznanie ochrony międzynarodowej, która miała być dla nich dostępna zgodnie z prawem polskim. Próbowali legalnie przekroczyć granicę, przybywając do oficjalnego granicznego punktu kontrolnego i przechodząc wszystkie kontrole graniczne wymagane przez odpowiednie przepisy prawa. Tym samym fakt, że władze Polski odmówiły rozpatrzenia argumentów wnioskodawców na rzecz zaspokojenia ich wniosków o przyznanie ochrony międzynarodowej, nie mógł być uwarunkowany zachowaniem samych wnioskodawców.

Co więcej, w niezależnych raportach dotyczących sytuacji na granicznych punktach kontrolnych zauważono, że sytuacje wnioskodawców były przykładami szeroko zakrojonej praktyki władz polskich w zakresie odmowy wjazdu cudzoziemcom z Republiki Białorusi, niezależnie od tego, czy byli migrantami wyłącznie ze względów ekonomicznych, czy też wyrazili obawy dotyczące prześladowań w kraju pochodzenia. Raporty wskazywały na następujące istniejące praktyki: (1) przeprowadzono bardzo krótkie rozmowy z osobami przychodzącymi, podczas których zignorowano argumenty cudzoziemców na rzecz zaspokojenia ich wniosków o ochronę międzynarodową; (2) szczególną uwagę zwrócono na argumenty przemawiające za uznaniem przychodzących migrantów ekonomicznych; (3) wypaczono argumenty obcokrajowców i ich przedstawienia w bardzo krótkich oficjalnych dokumentach, które były jedyną podstawą do sporządzenia dalszych dokumentów dotyczących odmowy obcokrajowcom wjazdu do Polski i ich powrotu do Republiki Białorusi, nawet wtedy, gdy cudzoziemcy wyraźnie dali do zrozumienia, że chcą zwrócić się w Polsce o ochronę międzynarodową. Ustalenia te zostały również poparte niektórymi twierdzeniami władz, do których odwoływali się skarżący.

Podjęte w sprawie wnioskodawców decyzje o odmowie wjazdu do Polski były zbiorowym wydaleniem cudzoziemców.

 

UCHWAŁA

 

W sprawie doszło do naruszenia wymogów artykułu 4 protokołu N 4 do Konwencji (przyjętej jednogłośnie).

Europejski Trybunał Sprawiedliwości orzekł również jednomyślnie, że doszło do naruszenia artykułu 13 konwencji, w związku z artykułem 3 Konwencji i artykułem 4 protokołu N 4 Konwencji, z powodu braku środka prawnego, który miałby automatyczny efekt zawieszenia, oraz że władze polskie nie wywiązały się ze swoich zobowiązań określonych w artykule 34 konwencji, ponieważ zastosowały środek zabezpieczający określony przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości zgodnie z regułą 39 Rozporządzenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, tylko z dużym opóźnieniem, jeśli w ogóle

 

ODSZKODOWANIE

 

W trybie stosowania artykułu 41 Konwencji. Europejski Trybunał Sprawiedliwości przyznał każdemu ze skarżących i każdej z dwóch rodzin skarżących 34 000 euro odszkodowania za szkody moralne.

 

 

Добавить комментарий

Код

© 2011-2018 Юридическая помощь в составлении жалоб в Европейский суд по правам человека. Юрист (представитель) ЕСПЧ.