Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի որոշումը, 2018 թ. Հուլիսի 19-ին Հովհաննիսյանի ընդդեմ Հայաստանի գործով (բողոք թիվ 18419/13):
2013 թ. Դիմումատուն աջակցել է բողոքի նախապատրաստմանը: Հետագայում հայցը ներկայացվեց Հայաստան:
Գործը հաջողությամբ համարվեց բողոք, աշխատավայրում նվաստացնող վերաբերմունքի բողոքների արդյունավետ քննության չկատարման վերաբերյալ: Կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածի խախտման դեպքում:
ԳՈՐԾԻ ԴՐՈՒՅԹՆԵՐԸ
Դիմորդը քաղաքացիական ծառայություն է եւ աշխատում է շրջակա միջավայրի նախարարությունում: Նրա խոսքերով, նա պնդել է իր պաշտոնավարության ղեկավարի հետ դիմումատուի ներկայացրած գնահատման զեկույցի վերաբերյալ: Դիմորդի եւ նրա տեղակալի ղեկավարի վրա հարձակվել է դիմումատուին, ձեռքերը գրկեց, վիրավորեց նրան եւ ստացավ եզրակացությունը: Հանցագործության արդյունքում դիմողը կորցրել է գիտակցությունը, մարմնական վնասվածքներ ստացած, ձեռքերի վրա բազմաթիվ շեղումներ եւ զգացվում է նվաստացած:
Դիմորդը միջադեպը հաղորդել է Շրջակա միջավայրի նախարարության կադրերի բաժնի պետին եւ ոստիկանությանը: Ոստիկանության քննիչը որոշել է դիմում ներկայացնել դատաբժշկական փորձաքննություն, հարցաքննել նրան եւ վկայել դիմումատուի ղեկավարությունից եւ իր գործընկերներից: Քննությունը հաստատեց, որ դիմումատուն իր ձեռքերում շեղում է: Այնուամենայնիվ, դիմումատուի գործընկերների բոլոր վկայությունները, որոնք ենթադրվում էին ենթադրյալ վնասվածքներ ունեցողներին, հերքել են դիմումի ներկայացրած իրադարձությունների տարբերակը: Այս ցուցմունքների եւ դատախազի ցուցումների հիման վրա քննիչը մերժեց քրեական գործ հարուցել: Դիմորդը անհիմն բողոքարկեց համապատասխան որոշումը:
ՕՐԵՆՔԻ ՀԱՐՑԵՐԸ
Կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածի (ընթացակարգային առումով) համապատասխանության վերաբերյալ: Դիմումատուն ներկայացրեց ապացուցման վերաբերմունքի բողոք, որը ենթակա է ապացույցի, որը հասել է Կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածով պահանջվող նվազագույն դաժանությանը: Սակայն հետաքննությունը երբեք չի սկսվել, եւ շրջակա միջավայրի նախարարությունում ներքին աուդիտ չի իրականացվել: Նախաքննական ստուգման ժամանակ պատասխանող պետության իշխանությունները լուրջ փորձեր չեն արել, թե իրականում ինչ է տեղի ունեցել: Օրինակ, որեւէ գործողություն չի արվել դիմումատուի գործընկերների կողմից երդվելով վկայություն ստանալու համար `վկաների ենթադրյալ ենթադրյալ հանցագործների ենթակայության հետ կապված խնդիրները վերացնելու համար: Չի հաստատվել, թե ինչպես է դիմումատուին տուժել, ինչ հանգամանքներում տեղի ունեցավ, եւ արդյոք վնասվածքները կապված էին տվյալ միջադեպի հետ: Բացի այդ, ոչ մի ջանք չի գործադրվել դիմումատուի ղեկավարի ցուցմունքի որոշակի անհամապատասխանությունների վերաբերյալ կասկածների լուծման կամ ստուգելու, թե արդյոք այդ ընթերցումները ճիշտ են: Բացի այդ, ոչ բնապահպանության նախարարության կադրային բաժնի պետը, ոչ էլ որեւէ այլ պետական պաշտոնյան որեւէ միջոցներ չձեռնարկեց մինչեւ դիմումատուն դիմել ոստիկանություն: Հաշվի առնելով վերը նշված թերությունները, Եվրոպական դատարանի կարծիքով, պատասխանող պետության իշխանությունները չեն վարվել պատշաճ հետաքննություն դիմողի բողոքների վերաբերյալ վատ վերաբերմունքի վերաբերյալ:
ԲԱՆԱՁԵՎ
Գործը Կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածի պահանջների խախտում էր (ընդունվեց միաձայն):
Վճարը
Կոնվենցիայի 41-րդ հոդվածի կիրառման դեպքում: Եվրոպական դատարանը դիմումատուին 3,000 եվրո արժողությամբ ոչ նյութական վնասի հատուցում է շնորհել: