ЕСЧП утврдил повреда на барањата од член 1 од Протоколот бр. 7 кон Конвенцијата за заштита на човековите права и основни слободи.

Заголовок: ЕСЧП утврдил повреда на барањата од член 1 од Протоколот бр. 7 кон Конвенцијата за заштита на човековите пра Сведения: 2019-01-01 07:34:27

Пресуда на ЕСЧП од 17 мај 2018 година во случајот Латифи (Ljatifi) против Македонија (жалба бр. 19017/16).

Во текот на 2016 година, подносителот на жалбата беше помогна во подготовката на жалбата. Потоа, жалбата беше доставена до Македонија.

Случајот успешно ја разгледа жалбата на жалителот за несоодветното разгледување на одлуката, врз основа на доверливи информации, за протерувањето од земјата поради причини поврзани со националната безбедност. Случајот ги прекршил барањата од член 1 од Протоколот бр. 7 кон Конвенцијата за заштита на човековите права и основни слободи.


ОКОЛНОСТИ НА СЛУЧАЈОТ


Во 1999 година, жалителот избега од Косово во Поранешна Југословенска Република Македонија, каде што во 2005 година добила азил. Дозволата за престој на апликантот беше обновена секоја година до 2014 година, кога Министерството за внатрешни работи му го одзеде барателот на статусот на барател на азил едноставно со изјава дека жалителот "претставувал закана за националната безбедност" и наредил таа да ја напушти државата во рок од 20 дена од приемот влезе во сила прописите. Домашните судови ја оставија одлуката непроменета, истакнувајќи дека таа била заснована на безбедносен документ добиен од разузнавачката служба. Судовите не го разгледаа аргументот на жалителот дека никогаш не бил запознаен со документот.


ПРАШАЊА ЗА ПРАВОТО


Во однос на усогласеноста со член 1 од Протоколот бр. 7 кон Конвенцијата. (а) Применливост. Во декретот на Министерството за внатрешни работи, жалителот го изгубил статусот на лице кое добило азил, што е единствената основа за нејзиниот законски престој во земјата. Уредбата содржи директна наредба да ја напушти територијата на државата навремено. Одлуката не беше откажана, а нејзиниот ефект не беше прекинат и не беа поднесени дополнителни барања за извршување на одлуката. Така, апликантот можеше да биде испратен во секое време. Фактот дека на жалителот му била дадена еднократна дозвола да ја напушти тужената држава и да се врати и дека одлуката за односниот датум не била извршена не била доволна за да се заклучи дека одлуката не била повеќе валидна или дека не можела да доведе до протерување на жалителот. И дозволата и толеранцијата на долгиот престој на апликантот во земјата биле резултат на одлуките донесени од страна на властите на тужената држава по нивно дискреционо право и не биле засновани на одредбите на законот. Затоа, одлуката на Министерството за внатрешни работи треба да се смета како мерка за протерување, која спаѓа во опфатот на членот 1 од Протоколот бр. 7 кон Конвенцијата.

(б) Основата на жалбата. Со оглед на основата на оспорената одлука, единствениот релевантен факт што може да се изнајде од изменетата верзија на безбедносниот документ презентиран пред Европскиот суд е наводното познавање на жалителот на луѓето вклучени во бројни кражби и акти на прикривање и помош на жалителот на овие лица. Сепак, не беа дадени никакви информации за бројот или идентитетот на овие лица и како тие биле поврзани, доколку тие имале, до подносителот. Не беа дадени конкретни детали за поддршка на оваа информација, и против апликантот не беше покрената кривична постапка во врска со учеството во било кое кривично дело во тужената држава или во која било друга држава.

Бидејќи жалителот немал пристап до горенаведениот документ, кој е класифициран како таен, а Министерството за внатрешни работи не ја посочи фактичката основа за тврдењето дека жалителот претставува закана за националната безбедност, жалителот не можел правилно да го презентира својот случај во последователните правни постапки.

Покрај тоа, ништо во досието на случајот не сугерирало дека домашниот суд би бил обезбеден со предметниот документ, кој имал безбедносна класификација или какви било дополнителни фактички податоци за да се потврди дали жалителот навистина претставувал закана за националната безбедност. Така, судовите се ограничиле на формална истрага за оспорената одлука. Дополнително, домашните судови не ја објаснија важноста на одржувањето на доверливоста на овој документ и не укажуваат на степенот до кој го истражувале прашањето. Според тоа, тие не спровеле никакви значајни истражувања за одобрување на извршната власт дека жалителот претставувал закана за националната безбедност.


РЕЗОЛУЦИЈА


Во случај на повреда на барањата од член 1 од Протоколот бр. 7 кон Конвенцијата (беше усвоена со шест гласови "за" со една - "против").

 

КОМПЕНЗАЦИЈА


При примената на членот 41 од Конвенцијата. Европскиот суд му додели на жалителот 2.400 евра за нематеријална штета.

 

Добавить комментарий

Код

© 2011-2018 Юридическая помощь в составлении жалоб в Европейский суд по правам человека. Юрист (представитель) ЕСПЧ.