Gjykimi i GJEDNJ-së i 11 janarit 2018 në çështjen Sharhhi dhe të tjerët kundër Shqipërisë (ankimi nr. 10613/16).
Në vitin 2016, aplikantët u ndihmuan në përgatitjen e ankimi. Më pas, ankimi iu komunikua Shqipërisë.
Në rastin e sukses shqyrtuar ankesën e ankuesve në lidhje me dështimin e autoriteteve vendore për të ekzekutuar një urdhër të gjykatës për zbatimin e masave të përkohshme në formën e pezullimit të prishjen e pronës, si dhe autoritetet e dështuar për të siguruar zbatimin e vendimit të gjykatës për masat e përkohshme të sigurimit që e bëri të pamundur për shqyrtimin e duhur të meritave . Ajo kishte pasur shkelje të nenit 6 të kërkesave të pikës 1, të nenit 8, të nenit 13, konsiderohet në lidhje me Nenin 8 të Konventës, nenit 1 të Protokollit N 1 të Konventës, nenin 13 të Konventës për Mbrojtjen e të Drejtave të Njeriut dhe Lirive Themelore, konsiderohet në lidhje me nenin 1 të Protokollit N 1 të Konventës për Mbrojtjen e të Drejtave të Njeriut dhe Lirive Themelore.
RRETHANAT E RASTIT
Aplikuesit ishin pronarë të apartamenteve dhe dyqaneve në një ndërtesë banimi ku ishin dhënë me qira banesa jo-banesore. 3 nëntor 2013, pa njoftim paraprak ndërtesa ishte i rrethuar nga zyrtarët e Inspektoratit Shtetëror për zhvillimin urban dhe planifikimin me mbështetjen e policisë, i cili rrethoi ndërtesën me shirit të verdhë dhe penguar banorët për të hyrë në banesat e tyre. Aplikuesit parashtruan një ankesë në gjykatën e rrethit, i cili më 7 nëntor 2013 nxori një dekret për masat e përkohshme të përkohshme në formën e pezullimit të prishjes së një prone banesore. Më 27 nëntor 2013, Këshilli i Ministrave nxori një dekret për të marrë ndërtesën në favor të shtetit me pagesën e kompensimit për banorët. Nga 4 deri më 8 dhjetor 2013 ndërtesa u shkatërrua. Procedurat për shumën e kompensimit u pezulluan nga Gjykata Supreme në janar 2015.
Aplikantët u ankuan në Gjykatë se, si rezultat i injorimit të urdhrave nga shteti përgjegjës i autoriteteve, kishte pasur shkelje të nenit 6 § 1 të Konventës. Ankuesit apeluan, duke u mbështetur në nenin 1 të Protokollit N 1 të Konventës, me ndërhyrje në të drejtën e tyre për të respektuar pronën, dhe, duke iu referuar nenit 13 të Konventës, në mungesë të një mjeti efektiv të brendshëm.
ÇËSHTJET E LIGJIT
Neni 13 i Konventës, i shqyrtuar në lidhje me nenin 6 § 1 të Konventës. Aplikantët u ankuan që autoritetet nuk arritën të zbatojnë vendimin e gjykatës mbi masat e përkohshme të përkohshme, gjë që e bëri të pamundur shqyrtimin siç duhet të çështjes së tyre në bazë të meritave. Sundimi i ligjit që Shtetet Kontraktuese përsipër të respektojnë kur ratifikimin e Konventës, përfshin detyrën e shtetit për të siguruar që autoritetet kompetente duhet zbatuar mjetet e duhura. Gjatë periudhës që lidhet me rrethanat e rastit, nuk kishte mjete efektive juridike në Shqipëri lidhur me moszbatimin e vendimeve gjyqësore që hyri në fuqi dhe gjatësinë e gjykimit. Në rast se aktgjykimet e ekzekutueshme nuk janë zbatuar, Gjykata Kushtetuese nuk mund të ofrojë asnjë mjet për korrigjimin e situatës, përveç miratimit të një vendimi deklarativ për shkeljen. Në këto rrethana, aplikantët nuk kishin një mjet efektiv juridik në lidhje me mosrespektimin e vendimit të gjykatës për masat e përkohshme të mbrojtjes.
Lidhur me përputhjen me nenin 6, paragrafi 1, të Konventës. Ekzekutimi i vendimit të gjykatës, përfshirë vendimin e marrë në kuadrin e procedurave të sigurisë, duhet të konsiderohet si pjesë përbërëse e "gjykatës" për qëllimet e nenit 6 të Konventës. E drejta e aksesit në gjykatë, e garantuar me nenin në fjalë, do të ishte iluzion nëse sistemi ligjor i një shteti kontraktues, i dha mundësinë për të mos kryer në dëm të njërës prej palëve të hyjë në fuqi dhe gjykimit detyruese apo urdhrit të përkohshëm të bërë para se një vendim përfundimtar për këtë rast.
Ky parim është edhe më i rëndësishëm në kontekstin e procedurave administrative në lidhje me mosmarrëveshjen, rezultati i të cilave është vendimtar për të drejtat civile të palëve.
Nuk u diskutua nga palët se Neni 6 § 1 i Konventës ishte i zbatueshëm për një procedurë të siguruar gjyqësore. Një urdhër sigurie i gjykatës, drejtuar çdo autoriteti shtetëror, është lëshuar për të parandaluar rrënimin e mundshëm të ndërtesës që i përket aplikantëve dhe duhet të mbetet në fuqi deri në marrjen e një vendimi përfundimtar për rastin. Para se gjykatat vendase të merrnin vendim përfundimtar për rastin, Këshilli i Ministrave vendosi që ndërtesa të ishte konfiskuar në favor të shtetit dhe të shkatërrohej. Prandaj, ekzekutimi i vendimit mbi masat e përkohshme të sigurisë u bë i panevojshëm. Gjykatat e brendshme në të gjitha nivelet vunë re se autoritetet shqiptare nuk pajtoheshin me vendimin e gjykatës për masat e përkohshme të përkohshme. Autoritetet e shtetit të paditur në praktikë nuk arritën të zbatojnë vendimin e gjykatës mbi masat e përkohshme të përkohshme, duke privuar kështu nenin 6 paragrafi 1 të Konventës për çdo efekt të rëndësishëm.
Lidhur me përputhjen me nenin 1 të Protokollit nr. 1 të Konventës (sekuestrimin e ndërtesës). Aplikantëve u është mohuar aksesi në pronën e tyre për një muaj dhe, në përputhje me rrethanat, me të vërtetë ka humbur kontrollin e plotë mbi pronën e tyre dhe aftësinë për ta përdorur dhe shkatërruar atë. Vazhdimi mohimi i qasjes në ndërtesë dhe prishjen e tij të mëvonshëm arriti në ndërhyrje në të drejtën e ankuesve për respektimin e pasurisë së tyre, e cila nuk ishte e ligjshme sipas ligjeve të Shqipërisë, pasi autoritetet kanë injoruar gjykata lëshoi një dekret mbi masat e përkohshme të sigurimit.
Lidhur me përputhjen me nenin 13 të Konventës në lidhje me nenin 1 të Protokollit nr. 1 (konfiskimi i ndërtesës). Gjykatat e brendshme nuk i dhanë kompensim aplikuesve për heqjen e ndërtesës, prandaj kërkuesit nuk kishin një mjet efektiv juridik për qëllimet e nenit 13 të Konventës.
Lidhur me përputhjen me nenin 1 të Protokollit nr. 1 të Konventës (heqja dhe prishja e ndërtesës). Demolimi i ndërtesës i privonte aplikuesit nga çdo mundësi për të përdorur pronën e tyre në të ardhmen. Në rrethana të tilla, ka pasur një ndërhyrje në të drejtat pronësore të ankuesve në formën e "heqjes" e pronës në kuptimin e fjalisë së dytë të paragrafit të parë të nenit 1 të Protokollit N 1 të Konventës. mënyrë të natyrshme ka dyshime në natyrën e duhur të procedurës me të cilën autoritetet mund të në një periudhë kaq të shkurtër kohe për të vendosur për të tërhequr pronën e ankuesve në favor të shtetit dhe menjëherë të vazhdojë për prishjen e pronës. Në vendimet e tyre, gjykatat vendase konkluduan se autoritetet nuk arritën të zbatojnë vendimin e gjykatës për masat e përkohshme të përkohshme dhe prishja e ndërtesës ishte e paligjshme. E gjithë procedura për kapjen e pronës së aplikantëve u krye shumë shpejt dhe me shkelje të dukshme të së drejtës së brendshme.
Lidhur me përputhjen me nenin 13 të Konventës në lidhje me nenin 1 të Protokollit nr. 1 të Konventës (heqja dhe prishja e ndërtesës). Rasti i shumës së kompensimit është konsideruar nga Gjykata Supreme që nga viti 2014. Në janar të vitit 2015, Gjykata Supreme pezulloi procedurën në këtë rast pa ndonjë shpjegim. Vonesa prej katër vjetësh me pagesën e kompensimit për aplikuesit që humbën shtëpitë e tyre dhe pronën personale nuk mund të konsideroheshin efektive. Kështu, aplikantët u privuan nga një mjet efektiv në lidhje me shkeljen e pretenduar të të drejtave të tyre të garantuara me nenin 1 të Protokollit nr. 1 të Konventës.
VENDIM
Shkelja e kërkesave të paragrafit 1 të nenit 6 të Konventës (njëzëri) është kryer.
Shkelja e kërkesave të nenit 13 të Konventës (njëzëri) është kryer në këtë rast.
Rasti përfshinte shkeljen e kërkesave të nenit 1 të Protokollit nr. 1 të Konventës (sekuestrimin e ndërtesës) (miratuar njëzëri).
Në rast të shkeljes së nenit 13 të Konventës, konsiderohet në lidhje me nenin 1 të Protokollit N 1 të Konventës (kapjen e ndërtesës) (unanimisht).
Në rastin e shkeljes së kërkesave të nenit 1 të Protokollit nr. 1 të Konventës (heqja dhe prishja e ndërtesës) (miratuar njëzëri).
Rasti ka përfshirë shkeljen e kërkesave të nenit 13 të Konventës, të shqyrtuar në lidhje me nenin 1 të Protokollit nr. 1 të Konventës (heqja dhe prishja) (njëzëri).
KOMPENSIMI
Në nenin 41 të Konventës, Gjykata i dha për 7800 euro aplikuesit e parë dhe kërkuesit e dytë dhe 13 000 euro për secilin nga 17 kandidatëve të mbetur në dëmin jopasuror. Përveç kësaj, Gjykata Evropiane i dha të gjithë aplikantëve së bashku 13,089,600 euro në lidhje me dëmin material.
Gjykata gjithashtu konstatoi se ka pasur shkelje të nenit 8 të Konventës në lidhje me të drejtën e ankuesit për respektimin e shtëpitë e tyre në lidhje me sekuestrimin dhe mjedisit të ndërtesës dhe të nenit 13 në lidhje me nenin 8 të Konventës për shkak të mungesës së një mjeti efektiv në lidhje me shkeljen e mësipërme.