ETPC stwierdził naruszenie Artykułu 6 ust. 3 (d) Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.

Заголовок: ETPC stwierdził naruszenie Artykułu 6 ust. 3 (d) Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności Сведения: 2018-08-28 08:29:32

Wyrok ETPC z 23 stycznia 2018 r. W sprawie Kushta przeciwko Polsce (skarga nr 58683/08).

W 2008 r. Skarżącemu udzielono pomocy w przygotowaniu skargi. Następnie skarga została zakomunikowana Polsce.

Sprawę z powodzeniem uznano za skargę na werdykt na podstawie zeznań innych oskarżonych w sprawie w przypadku braku konfrontacji ze świadkami. Sprzeciwiano się art. 6 ust. 3 lit. d) Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.

 

OKOLICZNOŚCI SPRAWY


W 2006 r. Kilka osób, w tym skarżąca, zostało skazanych za nieuczciwe nabywanie telefonów komórkowych po obniżonej stawce. Ich winy powstała głównie na zeznaniach głównego oskarżonego, P.N., telesprzedaży Menedżer, który przyznał się policji, że on zorganizował oszukańczego systemu w taki sam sposób dla wszystkich oskarżonych, stwierdzając, że wszyscy kupujący byli świadomi nielegalnego charakteru ich zamówień. Na prośbę P.N. został zwolniony z obowiązku osobiście uczestniczenia w posiedzeniach sądowych. W konsekwencji jego zeznania zostały ogłoszone dopiero w sądzie, a pozostali oskarżeni nie mieli możliwości zadawania pytań P.N.


KWESTIE PRAWA


Dotyczące zgodności z ustępem 1 i podpunktem "d" artykułu 3 ustęp 3 Konwencji. Zasady precedensu dotyczące korzystania z zeznania nieobecnego świadka, stosowano przez analogię do zeznań nieobecnego innego pozwanego w sprawie.

Niniejszy przypadek należy odróżnić od przypadku „Riahi przeciwko Belgii” (Riahi v. Belgia) (wyrok z dnia 14 czerwca 2016, N 65400/10 skargi), w której występuje świadek, pierwszy przesłuchiwany policję, a następnie sędzia śledczy. W niniejszej sprawie nieobecny pozwany w tej sprawie był przesłuchiwany wyłącznie przez funkcjonariuszy policji, a nigdy przez prokuratora lub sędziego.

Sądy krajowe uznały, że przesłuchanie na posiedzeniu otwartym osoby, która wydała kwestionowane oświadczenia, nie było konieczne dla ustalenia prawdy w sprawie. Rzeczywiście, miał on status pozwanego i korzystał ze swoich praw wynikających z kodeksu postępowania karnego. Nawet gdyby został wezwany do sądu, nadal mógłby skorzystać z prawa do nie składania zeznań. W takich okolicznościach obecność P.N. w sądzie nie gwarantował możliwości otrzymania od niego dodatkowych informacji.

Jednak ze względu na uzasadnienie sądów krajowych jest jasne, (a) rozważyć, czy zakwestionowany dowód jak decydujące znaczenie dla treści wyroku, lub (b) czy sądy dokładnie rozważyć pytanie o konsekwencje niestawiennictwa P.N. do sądu, aby ustalić prawdę w sprawie lub kwestię istnienia gwarancji, które równoważą niekorzystną sytuację, w której miała miejsce obrona skarżącej.

(a) W odniesieniu do znaczenia kwestionowanego materiału dowodowego dla treści wyroku w sprawie skarżącego. Sądy polskie wskazały, że oparły werdykt na całym materiale dowodowym w sprawie. Niemniej jednak, zdaniem Trybunału, nie można zaprzeczyć, że zeznania P.N. były decydujące w wyroku. Rzeczywiście, aby wykazać, że wina przypisana akt skarżącego zostało popełnione, oraz wyjaśnienie zakresu swojej winy, sąd musiał ustalić Criminal Intent i świadomość bezprawności swoich działań wnioskodawcy. Zeznania złożone przez innych oskarżonych w tej sprawie nie były jednoznaczne i nie świadczyły wprost, że wszyscy oskarżeni działali z pełną świadomością swoich działań lub z takim samym stopniem przestępczego zamiaru. Jako jedyny naoczny świadek zbrodni P.N. w rzeczywistości była jedyną osobą, która mogła wyjaśnić te kwestie. Żadne z innych dowodów uznanych przez sądy krajowe za dopuszczalne nie mogło w większym stopniu przyczynić się do rozwiązania problemu zbrodniczego zamiaru skarżącego, ponieważ potwierdzały jedynie zeznania P.N.

(b) Obecność gwarancji proceduralnych, które równoważą możliwość strony skarżącej w postępowaniu. Ani sędzia, ani skarżący nie widzieli P.N. dając im świadectwo oceny ich wiarygodności.

Chociaż polskie sądy oceniły wiarygodność dowodów w świetle innych dowodów w sprawie, nic w aktach sprawy nie wykazało, że sądy przywiązują do nich mniejsze znaczenie, ponieważ obrona nie mogła przesłuchać P.N. lub że sędziowie nie widzieli ani nie słyszeli P.N. Cokolwiek dokładny ani był taki czek, choć badania przez sąd do przeprowadzenia rozprawy w jego wypadku było niewłaściwe sposobem sprawdzenia wiarygodności tych dowodów, ponieważ nie było żadnych danych, które mogą pojawić się podczas konfrontacji w jawnym między oskarżonego i oskarżyciela.

Jeśli chodzi o fakt, że odpowiednie przepisy Kodeksu postępowania karnego zostały zagwarantowane przez P.N. niektóre specjalne prawa, w tym prawo do odmowy składania zeznań lub udzielania odpowiedzi na niektóre pytania bez wyjaśnienia, było to z pewnością ważne dla oceny uczciwości całego procesu, ale nie było to jednak decydujące.

Z punktu widzenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości okazję do podważenia dowodów obciążających przy pomocy dowodów lub powołanie świadków nie równoważone przez fakt, że żaden z etapów produkcji w przypadku, gdy wnioskodawca nie był w stanie zweryfikować prawdziwość lub dokładność zeznań świadka ich odwołania.

Fakt, że skarżący nie złożył stosownej skargi podczas procesu w sądzie pierwszej instancji, nie ma wpływu na ten wniosek, ponieważ na tym etapie nie był on wspierany przez zawodowego prawnika.
Tak więc skarżący nie miał wystarczającej lub odpowiedniej możliwości odwołania się od zeznania, które stało się decydującym dowodem przeciwko niemu przy podejmowaniu decyzji o wyroku.


DECYZJA


Pogwałcenie wymogów ustępu 1 i punktu "d" ust. 3 Artykułu 6 Konwencji zostało naruszone (jednogłośnie).


ODSZKODOWANIE


Stosując art. 41 Konwencji, Trybunał przyznał skarżącemu 2 000 EUR z tytułu szkody niepieniężnej.

 

Добавить комментарий

Код

© 2011-2018 Юридическая помощь в составлении жалоб в Европейский суд по правам человека. Юрист (представитель) ЕСПЧ.